Dag 9 - Van Hot Springs naar Checotah

Vannacht regende het. Door het gekletter op de camper zijn we vroeg wakker. Het is fris en er staat ons een behoorlijke rit te wachten, dus het heeft geen zin te dralen met vertrek. Om half acht zijn we al op weg. We rijden een behoorlijk stuk door een prachtig bos, het Oauchita National Forest. Het is heuvelige, mooie weg. We passeren soms grote meren. In deze streek is alleen maar natuur en weinig bewoning. Het duurt een hele tijd voordat we een benzinepomp tegenkomen. Altijd een opluchting als de tank weer vol zit. Na ruim 110 mijl komen we weer in de bewoonde wereld. Bij Fort Smith doen we boodschappen bij een Aldi. Handig als je die van te voren opzoekt. Het vinden van de weinige spullen gaat daar sneller dan bij zo’n megasuper en de rekening is vriendelijker. We blijven Hollanders, haha. Boodschappen zijn bij de Walmart toch een stuk duurder dan we thuis bij Appie gewend zijn.

Na Fort Smith komen we in Oklahoma. Het laatste stuk tot de afslag Checota gaat vlot over de I-40. Dan nnog 10 mijl binnendoor en we zijn op een staatspark met een aparte naam: Lake Eufala. Bij het Visitor Center worden we geholpen door een enorme vrouw, waar Henny minstens twee keer uit kan. Maar erg vriendelijk. Als ze hoort dat we uit Nederland komen wil ze graag wat euro’s hebben. Voor haar zoon, tegenover dollars uiteraard. Wel bijzonder. Ze wijst ons een mooie plaats bij het meer toe. Als we daar, na 2 mijl rijden door het park, zijn aangekomen zien we er toch maar van die plek af. Het uitzicht is magnifiek, maar de koude wind blaast hier verschrikkelijk om je oren. Buiten zitten wil je dan niet.

Terug bij de receptie wil ze ons wel helpen aan een plek op de andere kampeerterrein van het park, 1,5 mijl westelijk gelegen in het bos. Die plaats bevalt ons stukken beter. Zeeën van ruimte, er zijn maar een paar plekken bezet. En er is veel minder wind. In de luwte van de camper genieten we buiten, met een glaasje even van onze rust. In de zon, die zich sinds de middag weer laat zien.

Maar rusten kun je thuis ook, we willen hier ook wat zien. We maken een wandeling rond het terrein en komen bij een paar strandjes met een prachtig uitzicht over het meer. Verderop lopen we een paar trails door het bos en na een uurtje zijn we weer terug.

Op het menu staat pasta met in de saus de restjes van de knoflookkip. Heerlijk, van dat beestje hebben we toch al veel plezier gehad!

Het wordt snel te koud om buiten te zitten.