Dag 20 - verblijf in Colorado Springs

Drie dagen blijven we in Colorado Springs. Heerlijk om te kunnen blijven liggen terwijl de zon het in de camper langzaam opwarmt. Vanuit bed even het nieuws op de televisie bekijken, wat een decadentie, het lijkt wel een hotelkamer. Buiten luieren we nog even door, tot we om een uur twaalf met de camper vertrekken naar Cog Railway, een tandradbaantje naar de top van Pikes Peak. Klein stukje rijden naar het nabij gelegen stadje Manitou Springs. We parkeren in het centrum en lopen het laatste stuk naar het stationnetje. Valt tegen, 25 minuten in de warmte omhoog. Maar gelukkig niet voor niets gelopen, bij het kaartjesloket hebben ze nog plaatsen voor ons beschikbaar.

Het is behoorlijk druk op het perron. En het wordt nog drukker als ons treintje aankomt en de terugkerende passagiers van zijn vorige rit uitstappen. Voordat ze de nieuwe reizigers laten instappen maakt een aantal schoonmakers de trein grondig schoon, zelfs de ruiten worden ontvet. Wel zo belangrijk voor het uitzicht. Het personeel heeft haast, de trein is wat laat. Daardoor vergeten ze iets belangrijks, waar we later achter komen.

Onze genummerde plaatsen zijn helemaal voorin, direct achter het hokje van ‘Michael’ de machinist. De conducteur is tevens gids en kletst maar door. Althans tot halverwege. Over de 4000 meter van Pikes Peak als hoogste berg in de omgeving en de enorme rotsen die maar net blijven hangen, alle 125 jaren sinds dit treinbaantje bestaat. ‘En als er toevallig toch eentje op rails is gevallen, boren ze er een paar gaten in en blazen hem met dynamiet gewoon op. Maar dat gebeurt alleen ‘s nachts.’ Zo op een onderkoelde manier gebracht, ga je er bijna in geloven. Voor ons rijdt een los treinstel dat met eigen machinist ook naar boven gaat. Leuk om te zien, zo vanuit de cabine van ons treintje. Ook de bochten die er aan komen, langzaam omhoog ratelend, langs het besneeuwde traject. Maar het wordt ook spannend. Halverwege de route laat onze Michael de trein tot stilstand komen. In zijn hokje zie ik hem druk in de weer met allerlei knoppen. Een van de lampjes licht rood op. Hij zet de motor uit en hoor hem met het basisstation overleggen. Michael loopt naar buiten en we zien hem langs de trein lopen, er onder kijkend. Terug in de cabine komt de conducteur bij hem staan. Ik begrijp uit de conversatie dat hij heeft gecheckt of er een hydraulisch lek is, maar er was niets te zien. Ze nemen nog eens contact op met de basis en ik hoor dat ze tot de conclusie komen dat de brandstof op is! Iemand heeft vergeten diesel bij te tanken voor vertrek, en niemand heeft het gecheckt. Niet te geloven! Een verwonderde passagier vraagt of er dan geen brandstofmeter op het paneel zit. Nee dus.

Geen paniek onder de reizigers. Heel opmerkelijk. Wij hoorden nog iets, maar de rest niet. Er wordt niets omgeroepen over de problemen. Na een uur lijdzaam wachten, ongemakkelijk zittend op de schuin staande bankjes, zien we dat er van boven uit een werktrein komt aangereden. Een groepje mannen stapt uit, schep in de hand uit. Ze maken daarmee de baan naast onze trein vrij van sneeuw. Daarna sjouwen twee mannen een paar hulptrapjes uit de werktrein, een wordt bij de deur van onze trein gezet. De ander wordt verder naar beneden gebracht, uit ons zicht. Ik kijk wat beter uit het raam en zie dat er nog een trein van beneden uit naar ons toe is gereden. Kennelijk is het de bedoeling dat we overstappen. Ook zonder mededeling blijkt iedereen dat te begrijpen. De reis naar boven gaat niet meer door. Gedwee verlaten 200 mensen de trein, lopen langs onze stilgevallen trein en gaan voorzichtig het trapje op, de reservetrein in. Echt jammer om de top te missen. ‘Het is een prachtige dag voor de mooiste vergezichten van dit jaar,’ zei de conducteur blij, toen hij nog praatjes had. Maar dat zit zijn plicht kennelijk niet in de weg. Hij voert zijn taak voor de terugweg getrouw uit en komt alle retourkaartjes ophalen. Toch heeft hij even later vanuit het basisstation goed nieuws over te brengen. ‘Iedereen krijgt zijn geld terug! Of kan reserveren om morgen weer naar boven te gaan.’ Dat doen we maar liever niet.

De tocht naar beneden duurt lang, ze lassen namelijk nog een stop in bij een tussenperron, waar een paar wc's zijn. Om de hoogste nood te ledigen bij die mensen die het niet meer kunnen houden. Die stop duurt ook nog eens een halfuur. Intussen zijn we al bijna drie uur ‘onderweg’. Om half vijf zijn we weer beneden en hebben er een ervaring bij. Beetje domme reden, een trein zonder brandstof… En dan hebben wij nog geluk. De mensen in het treinstel dat voor onze trein uit naar boven ging, zitten daar op de top nog vast. En moeten maar afwachten wanneer het traject vrij is om weer naar beneden te kunnen.

Morgen moeten we maar een wat minder riskante activiteit ondernemen...