Dag 2 - van Chicago naar Indianapolis via Middlebury

Vroeg naar bed om 9 uur, betekent in NL-tijd 2 uur. Gevolg is wel dat we om 4 uur Illenois-tijd wakker worden. Henny hoor ik al rommelen in de badkamer. Maar geïrriteerd meldt ze dat toilet niet goed wil doorspoelen. Het hotel wordt verbouwd en dat zal er wel bij horen bedenken we maar. We overbruggen de tijd tot 7 uur met het nieuws op TV, met de nodige herhalingen. Het blijft vandaag kil en winderig maar droog, horen we.

Dat merken we als we met jassen aan naar buiten lopen voor het ontbijt in een restaurantje aan de andere kant van de parkeerplaats. Voor Amerikaanse begrippen een royaal ontbijt. Met o.a. perfect uitgebakken spek, zo krokant dat het tussen de tanden knispert. Zo hoort het, en natuurlijk met scrambled eggs!

Tegen achten rijdt een grote bus voor. De groep die daarmee naar de fabriek wordt gebracht blijkt uit zo’n 30 personen te bestaan. We maken een gezellig praatje met een koppel Engelsen en een paar Duitsers. Voor beide stellen blijkt San Fransisco de eindbestemming te zijn. Ze gaan een maand en maken een flinke omweg door de zuidelijke staten Louisiana en Texas, op zoek naar het warme weer. We leggen uit dat onze route door Centraal Amerika gaat langs Memphis en Oklahoma, waarna we bij Albuquerque weer noordwaarts gaan naar de verhuurlocatie van Road Bear in Denver. Minstens 3500 km, maar we nemen ook de tijd.

Met wat vertragen door files als we lang Downtown Chicago, waar we de skyline vanaf de weg zien, bereiken we om 11 uur de fabriek van Coachman.  

We krijgen onze camper toegewezen. Het blijkt maatje kleiner te zijn dan verwacht. Betekent eigenlijk alleen wat minder zitruimte binnen, voor de rest overheersen de voordelen. Makkelijker parkeren en manoeuvreren en gunstiger bandstofgebruik. Koffers erin en binnen een uur zijn we op weg, richting Goshen. De meegeleverde GPS bewijst goede diensten en wijst ons binnen een half uur de parkeerplaats van een Aldi aan. Heel bijzonder om die hier te vinden. De boodschappenkar is binnen een uur volgeladen, genoeg voor een week ‘overleven’, en de rekening valt ook nog eens mee.

Daarna hebben we pas het gevoel echt op weg te gaan, richting eerste camping. We merken dat we in Amish-county zijn. Bij de supermarkt zagen we al een koetsje met paard staan, bij een speciale parkeerplek. Onderweg moeten we even achter zo’n 1-pk-voertuig blijven hangen, dat schiet niet echt op. Onbegrijpelijk dat die Amish-mensen zo in de 18e eeuw zijn blijven steken.

De rit is hard werken. We rijden door de staat Indiana zuidwaarts met een harde, vlagerige westenwind. Voortdurend hang ik aan één kant van het het stuur om op mijn rijbaan te blijven. Henny vindt dat we in de golven drijven. We genieten van  het glooiende landschap met de vele vrijstaande huizen, ondanks de nog kale bomen. Maar de  wisselende wolkenluchten met dreigende regenbuien, zijn adembenemend.

Het schiet op de I-69 goed op, rond 6 uur zijn we voorbij Indianapolis en bereiken de camping.

Te laat, om half zes sluit de receptie. Maar als we teruglopen wordt de deur open gezwaaid en wil een hoogzwangere jongedame ons best aan een plaatsje helpen. Een rustige plek aan een meer zo groot als een vijver. Vandaar de name Lake Haven Retreat Campground waarschijnlijk. Door een mooie rode lucht bij zonsondergang boven het meertje krijgen we toch iets extra's hier mee.

De avond wordt gebruikt om ons rijdende huisje in te richten. Koffers uitpakken, boodschappen en plaatsje geven en de techniek van de camper onder de knie krijgen. Alles past en met een voldaan gevoel dat we nu echt gesettled zijn, zoeken we niet te laat het bed op.